Pełne imię i nazwisko Antoni Ignacy Tadeusz Kępiński – wybitny polski lekarz, psychiatra, naukowiec, filozof, humanista. Uważany jest za geniusza w dziedzinie psychiatrii i uznawany za najsłynniejszego polskiego psychiatrę. Zasłynął jako twórca koncepcji metabolizmu informacyjnego i psychiatrii aksjologicznej, który opisał w swojej książce „Psychopatologia nerwic”. Dalej na ikrakow.net.
Antoni Kępiński uważany jest za honorowego obywatela miasta Dołyna.
Życie, studia i pierwsze osiągnięcia naukowe Antoniego Kępińskiego
Antoni Kępiński urodził się szesnastego listopada 1918 roku w mieście Dołyna na Bojkowszczyźnie, w obwodzie Iwano-Frankowskim. Kształcił się w Gimnazjum Nowodworskiego w Krakowie, które ukończył w 1936 roku. Następnie rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, które zostały przerwane z powodu wojny, w której początkowo brał udział jako ochotnik, ale potem uciekł do Hiszpanii, gdzie został aresztowany i uwięziony. Po wyzwoleniu w 1943 wyjechał do Anglii, gdzie był uczestnikiem Polskich Sił Zbrojnych.
Ostatecznie w latach 1944-1945 ukończył studia medyczne w Edynburgu, a dyplom uzyskał w 1946 roku. Wkrótce powrócił do Polski (1947), m.in. do Krakowa. Tutaj swój los Antoni Kępiński związał z Katedrą i Kliniką Psychiatryczną Akademii Medycznej w Krakowie. Jedenastego listopada 1947 roku uzyskał dyplom lekarza na Uniwersytecie Jagiellońskim (wydział medycyny), a dwudziestego drugiego grudnia 1949 roku uzyskał stopień doktora medycyny w zakresie psychiatrii.
Jego rozprawa zatytułowana była „okresy zamęcie po powstaniu elektrycznym, czas jego trwania A Typ Konstytucyjny I rasowy” („Okres zamącenia po wstrząsie elektrycznym, czas jego trwania a typ konstytucjonalny i rasowy”), promotor prof. Eugeniusz Brzezicki.
W 1952 uzyskał specjalizację drugiego stopnia z psychiatrii. Już w 1960 roku Rada Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznego w Krakowie nadała mu stopień naukowy profesora nadzwyczajnego za pracę „Odruch orientacyjny w otępieniu organicznym”.
Od pierwszego października 1969 roku był kierownikiem Katedry i Kliniki Psychiatrycznej AM w Krakowie. Profesorem nadzwyczajnym został mianowany 15 marca 1972, kiedy był już ciężko chory. Krótko przed śmiercią w 1972 roku został mianowany profesorem tego wydziału.
Antoni Kępiński uczestniczył w programie leczenia osób uwięzionych w obozie koncentracyjnym w Auschwitz. Odznaczony odznaką honorową „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim OOP.
Zmarł ósmego czerwca 1972 i został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.
Działalność i poglądy Antoniego Kępińskiego
Co ciekawe, wiedza i zainteresowania Antoniego Kępińskiego nie ograniczały się do psychiatrii, ale uzupełniały się z innych dziedzin naukowych — biologii, neurofizjologii, biocybernetyki, psychologii, socjologii, filozofii, etyki.
Był prekursorem psychoterapii indywidualnej i grupowej w Polsce i uważał psychoterapię za integralną część psychiatrii. Psychoterapia służy do eliminacji chaosu i nieładu nieodłącznie związanego ze strukturami systemu psychicznego jednostki, przede wszystkim systemem wartości. Szczególną rolę w procesie terapeutyczno-diagnostycznym Antoni przypisywał osobowościom samego psychoterapeuty, a także relacjom emocjonalnym: pacjent (klient) – terapeuta. Relacje te powinny mieć charakter poznawczy i emocjonalny, zorientowany na cel identyfikacji obrazu pacjenta i możliwości jego rozwoju.
Za główne cechy psychoterapeuty Antoni Kępiński uważał wiarę w wyzdrowienie pacjenta, cierpliwość, umiejętność zrozumienia pacjenta (empatia), umiejętność zdobycia zaufania. Podkreślał, że” najlepsza szkoła psychiatrii ” to bezpośredni kontakt i partnerski dialog z pacjentem.
Według Antoniego Kępińskiego badanie psychiatryczne powinno różnić się od badania przeprowadzanego przez innych lekarzy, ponieważ rozbieżności pojawiają się już przy określaniu celu badania, a mianowicie ustalaniu konkretnej diagnozy, co jest po prostu niemożliwe w psychiatrii, ponieważ diagnoza może opierać się na różnych kryteriach.
