Czesław Miłosz – polski poeta i prozaik, literaturoznawca, tłumacz, eseista i dyplomata. Laureat znanych nagród literackich, m.in. Neustadt International Prize for Literature w 1978 i nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1980. Za swoje osiągnięcia Czesław Miłosz stał się jednym z najbardziej znanych polskich pisarzy zarówno w Polsce, jak i na świecie. Więcej na ikrakow.
Ścieżka życia i kształtowanie talentu artystycznego Czesława Miłosza
Urodził się Czesław Miłosz trzydziestego czerwca 1911 roku na litewskiej wsi Szetejnie w polskiej rodzinie szlacheckiej, która mieszkała w rodzinnym majątku matki Weroniki. W rodzinie mówiono po polsku, choć Czesław znał również litewski. Sam Czesław Miłosz zawsze uznawał się za polskiego pisarza, którego jednak nigdy nie opuszczały krajobrazy Litwy w okresie przedwojennym.
Studiował w Wilnie, najpierw w Gimnazjum, potem polonistykę i prawo na Wileńskim Uniwersytecie Stefana Batorego. W latach studenckich, w 1930, debiutował jako poeta w uniwersyteckim czasopiśmie „Alma Mater Vilnensis”. Następnie założył wraz z podobnie myślącymi wileńskie ugrupowanie literackie „Żagary” o charakterze awangardowym. Następnie Czesław Miłosz przeniósł się do Warszawy, gdzie przed okupacją niemiecką pracował w radiu.
W czasie wojny jedzie do Rumunii, skąd na krótko wraca na Litwę, a po sowieckiej okupacji Litwy w 1940 roku ponownie jedzie do Warszawy, a z niej w 1944 roku do Krakowa. W czasie okupacji niemieckiej dużo pisał w podziemiu, a po wyzwoleniu przez pewien czas współpracował z władzami komunistycznymi. Jednak już w 1951 roku Czesław Miłosz zrywa więzi z komunizmem i otrzymuje azyl polityczny we Francji.
We Francji pisarz mieszka i pracuje do 1960 roku, współpracuje w Paryżu z Instytutem Literackim. Następnie przenosi się do Stanów Zjednoczonych, gdzie zostaje profesorem Literatury Słowiańskiej na Uniwersytecie Kalifornijskim i Uniwersytecie Harvarda. Amerykański okres twórczości Czesława Miłosza jest jednym z najbardziej owocnych. Tak więc w 1980 roku otrzymał literacką nagrodę Nobla.
W 1993 roku Czesław Miłosz ponownie przeprowadza się i tym razem ponownie do Krakowa, gdzie mieszka w ostatnich latach swojego życia. Tam też umiera w 2003 roku.
Twórczość artystyczna i nagroda Nobla w dziedzinie literatury Czesława Miłosza
Czesław Miłosz zwrócił się do twórczości już w młodości. Młody poeta pisał w kontekście grupy literackiej „Żagary”, działającej w latach trzydziestych XX wieku. Członkowie stowarzyszenia literackiego tworzyli pod hasłem awangardy, która miała swoje odrębne przejawy. W szczególności styl twórczości poetyckiej Czesława Miłosza charakteryzuje się katastrofizmem.
Pierwszy zbiór poety ukazał się w 1936 roku pod tytułem „Trzy zimy”. Nakład książki wynosił około trzystu egzemplarzy, co było dość duże jak na początkującego autora. Już w pierwszym zbiorze poezja Czesława Miłosza wyróżniała się szczególnym stylem pisania – gdzie znaczenia są ukryte w metaforycznej i złożonej mowie. Teksty poety zostały zdefiniowane jako hermeneutyczne, „przemawiające” do czytelnika emocjonalnością i głębokimi znaczeniami.
Zbiór „Trzy zimy” jest przesiąknięty melancholijnym i często apokaliptycznym nastrojem, wiersze te zapoczątkowały katastrofizm jako określony styl autora.
Znane dzieła Czesława Miłosza to także opowiadania – „Zdobycie władzy”, „Dolina Issy”, zbiory wierszy „Ocalenie”, „Światło dzienne”, „Miasto bez imienia”, „Na brzegu rzeki”, esej – „Rodzinna Europa”, „Zniewolony umysł”, „Abecadło Miłosza” i tym podobne.
Szczególnym osiągnięciem poety było uhonorowanie jego twórczości nagrodą Nobla w dziedzinie literatury, którą otrzymał w 1980 roku. Czesławowi Miłoszowi przyznano nagrodę za to, że jest kimś, kim jest: „który z bezkompromisową przenikliwością opisuje zagrożoną egzystencję w świecie pełnym silnych konfliktów”.
