M. Kopernik to wybitny polski naukowiec, który przeszedł do historii przede wszystkim jako utalentowany astronom. Poza tym był niezwykle wszechstronnym człowiekiem – naukowcem i praktykiem: fizykiem, matematykiem, ekonomistą, dyplomatą, kanonikiem, a nawet lekarzem – pisze ikrakow.net.
To właśnie M. Kopernik już w XVI wieku jako pierwszy opracował teorię heliocentrycznego systemu budowy Układu Słonecznego.
Karty z życia Mikołaja Kopernika
M. Kopernik urodził się 19 lutego 1473 roku w rodzinie mieszczańskiej w Toruniu, wówczas należącym do Prus Królewskich, a obecnie znajdującym się na terenie Polski. Jego ojciec, również Mikołaj Kopernik, pochodził ze wsi Kopernik na południu Śląska. Prawdopodobnie nazwisko tej rodziny wywodzi się od toponimu wsi.
Matka Mikołaja, Barbara z rodu Watzenrode, była córką bogatego kupca toruńskiego. Kopernik miał też brata Andrzeja i dwie siostry, Barbarę i Katarzynę.
W 1491 roku M. Kopernik rozpoczął studia na Akademii Krakowskiej, gdzie studiował matematykę, medycynę i teologię.
Już w czasie studiów na uniwersytecie Mikołaj zainteresował się astronomią. Tę dyscyplinę wykładał wówczas słynny ukraiński naukowiec Jerzy Kotermak (Drohobycz). Już w latach studenckich Kopernik przeprowadził pierwsze badania naukowe i zakwestionował doktrynę ptolemejskiego systemu światowego, zgodnie z którym planeta Ziemia była uważana za jedyne stałe ciało w Układzie Słonecznym. Później, dzięki badaniom M. Kopernika, nauka porzuciła ptolemejską teorię geocentryczną.
Młody naukowiec nie uzyskał jednak stopnia naukowego na Akademii Krakowskiej, co więcej, postanowił po jej zakończeniu zostać księdzem. W tym celu w 1496 roku udał się do Włoch, gdzie wstąpił na uniwersytet w Bolonii. Tam, oprócz teologii, studiował także nauki świeckie, w tym astronomię.
Kolejno studiował medycynę na Uniwersytecie w Padwie we Włoszech. W 1503 roku pomyślnie zdał egzaminy i uzyskał stopień naukowy – doktora prawa kanonicznego, po czym wrócił do Krakowa. Tam M. Kopernik pracował jako osobisty lekarz, kanonik, a także prowadził badania naukowe i nauczał.
W 1512 roku przeniósł się na północ Polski – do Fromborka, gdzie napisał swoje największe dzieło “O obrotach sfer niebieskich”, na które pomysł pojawił się u niego znacznie wcześniej, już na początku lat 1500.
Odkrycia naukowe M. Kopernika w astronomii
Ideą wysuniętą przez M. Kopernika, która okazała się siłą napędową do rozwoju wielu nauk w przyszłych stuleciach, było to, że to nie Ziemia znajduje się w centrum Układu Słonecznego, ale Słońce. To otworzyło nowy model struktury wszechświata. Odkryto, że wokół Słońca poruszają się planety, w tym nasza Ziemia i jej satelita, Księżyc. Naukowiec wyjaśnił również cykle dobowe i roczne poprzez rotację gwiazd i planet wokół Słońca. Ciekawym odkryciem M. Kopernika było to, że jako pierwszy opisał zmiany pór roku oraz dnia i nocy.
Naukowiec zadedykował swoją pracę „O obrotach sfer niebieskich” papieżowi i udowodnił fałszywość wcześniejszych teorii o ruchu ciał niebieskich. Nowy system M. Kopernika został nazwany heliocentrycznym i był znacznie bardziej optymalny niż poprzedni, utworzony w II wieku przez greckiego astronoma Klaudiusza Ptolemeusza.
Znane dzieło „O obrotach sfer niebieskich” zostało opublikowane po śmierci M. Kopernika – w 1543 roku. Książkę wydano po łacinie w tysiącu egzemplarzy w Norymberdze, późniejsze wydania ukazały się w Bazylei (1566) i Amsterdamie (1617). W latach 1616-1828 książka autorstwa M. Kopernika była zakazana przez Watykan. Jednak po śmierci naukowca papież Grzegorz XIII wprowadził do powszechnego obiegu dokładniejszy kalendarz gregoriański.
Ciekawostką jest, że w Krakowie znajduje się pomnik M. Kopernika, który w 1953 r. został przeniesiony z terenu Uniwersytetu Jagiellońskiego na skwer przed Collegium Witkowskiego. Pomnik wykonano z brązu w 1899 roku.
